பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகளில் ஒழுக்கம் மற்றும் வடமொழி அறிவுறுத்தல்கள் பற்றிய கேள்வி முதலில் நாளின் கடுமையான பிரச்சினைகளில் ஒன்றாக மாறி வருகிறது, மேலும் சில சமீபத்திய எழுத்தாளர்கள் இந்த விஷயத்தில் அரசியலைப் புகுத்த முயற்சிப்பது வருத்தமளிக்க வேண்டியிருந்தது. நமது பள்ளிச் செல்லும் குழந்தைகள் ஒழுக்கக் கல்வியில் இவ்வளவு ஆர்வமாக உள்ளார்களா என்ற கேள்வியும் விவாதிக்கப்படுகிறது. அது இருக்க வேண்டிய அளவுக்கு திருப்திகரமாக இல்லை என்று நான் நினைக்கிறேன்; எப்படியிருந்தாலும், கல்லூரிகளில் வடமொழி மற்றும் சமஸ்கிருதம் நடைமுறையில் ஒழிக்கப்பட்ட பிறகு, நமது இளைஞர்களின் எதிர்காலம் நமக்கு மிகுந்த கவலையை ஏற்படுத்தும். டாக்டர் ஜி.யு. போப் கூறியது போல், உலக இலக்கியத்தில் இணையற்ற ஒரு புத்தகமான புனித குறளின் சில அத்தியாயங்களையாவது அவர்கள் படித்துக்கொண்டிருந்தனர், ஆனால் இனி நம் இளைஞர்கள் இந்த புத்தகத்தின் பெயரையோ அல்லது அதன் சிறந்த ஆசிரியரின் பெயரையோ கற்றுக்கொள்ள வாய்ப்பில்லை. தற்போதைய நிலைமைக்கு தீர்வுகளை முன்மொழிபவர்கள், அனைத்து வகையான ஒழுக்கப் பாடப்புத்தகங்களையும் தொகுத்து அறிமுகப்படுத்த வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்கின்றனர், ஆனால் இந்த புத்தகங்கள் எதுவும் உண்மையில் திருப்திகரமாக இருக்காது. மேலும், ஒழுக்கக் கல்வி பயனுள்ளதாக இருக்க ஆரம்பத்திலிருந்தே தொடங்க வேண்டும். பழைய தாய்மொழிக் கல்வி முறையில் நல்ல ஒழுக்கக் கல்விக்கான அனைத்து உத்தரவாதங்களும் நமக்கு உள்ளன என்று நான் நினைக்கிறேன். உதாரணமாக, தமிழில் ஆத்திசூடியில் தொடங்கி புனித குறளுடன் முடிவடையும் ஒரு பட்டப்படிப்புத் தொடர் பாடப்புத்தகங்கள் உள்ளன, அவை இளமை மற்றும் இளமைப் பருவத்தின் அனைத்து நிலைகளிலும் உள்ள மனிதர்களின் கற்பிப்பதற்காகத் தழுவின; குழந்தைகள் தங்கள் வார்த்தைகளை உச்சரிக்கத் தொடங்கியவுடன், ஆத்திசூடி அவர்களிடம் வழங்கப்படுகிறது, மேலும் 2 அல்லது 3 சொற்கள் மற்றும் ஒவ்வொன்றும் 2 அல்லது 3 எழுத்துக்களைக் கொண்ட குறுகிய பழமொழி வாக்கியங்கள் எங்களிடம் உள்ளன, அவை நினைவில் வைக்கப்படுகின்றன மற்றும் எளிதில் நினைவில் வைக்கப்படுகின்றன. மேலும் இளைஞர்களின் கண்ணையும் கையையும் பயிற்றுவிப்பதன் மூலம் கற்பிக்கும் புதிய முறையை இங்கே நான் கவனிக்க வேண்டும். பழைய முறை இளைஞர்களை சில பழமொழிகளை மனப்பாடம் செய்வதை உள்ளடக்கியது. மேலும் இரண்டு முறைகளில் எது நல்லது என்பதில் நிபுணரான கற்றறிந்த தலைவரிடம் நான் வேண்டுகோள் விடுக்கிறேன். நவீன அமைப்பில் சில பயன்பாடுகள் இருக்கலாம், ஆனால் அவை நோக்கம் கொண்ட நோக்கத்தைப் பொறுத்தவரை பழைய அமைப்பு நல்லதுதான். சிறு குழந்தைகளுக்கு தார்மீக உண்மைகளை நாம் நிரூபிக்கவோ, விஷயங்களின் காரணம் மற்றும் காரணம் பற்றி சொல்லவோ முடியாது. முதலில் பயன்படுத்தப்பட வேண்டிய திறன் நினைவாற்றல். அவர்கள் வெவ்வேறு புலன்கள் மூலம் பெறும் உண்மைகள் மற்றும் அனுமானங்களை நினைவில் வைத்திருக்க வேண்டும், மேலும் அவர்கள் தங்கள் வேறுபாட்டின் உணர்வையும் ஒற்றுமை உணர்வையும் பயன்படுத்த வேண்டியிருக்கும் போது போதுமான நேரம் இருக்கும். இளைஞர்களின் மனதில் ஆரம்பத்தில் அழிக்க முடியாதபடி சேமிக்கப்பட்ட இந்த தார்மீக பழமொழிகள், அவ்வப்போது வளரும்போது மெதுவாக அவர்களின் மனதை உருவாக்குகின்றன, மேலும் முழு சக்தியும் அர்த்தமும் சரியான நேரத்தில் சேகரிக்கப்படுகின்றன. இந்த தார்மீக பழமொழிகள் ஒரு அளவு சேமிக்கப்பட்ட ஞானத்தைக் கொண்டுள்ளன, நீங்கள் அவற்றைப் பற்றி மேலும் மேலும் சிந்திக்கும்போது, ஒருவரின் பார்வையில் வெளிச்சம் அதிகமாகும். எங்கள் பாட்டி ஔவையின் கண்டொன்று சொல்லேல், போன்ற பழமொழிகள் ஒவ்வொன்றைப் பற்றியும் நான் ஒரு மணி நேரம் அல்லது இரண்டு மணி நேரம் கற்றறிந்த பார்வையாளர்களுக்கு விரிவுரை ஆற்றியுள்ளேன், ஆனாலும் கூட என்னால் புரிந்துகொள்ள முடியாத மறைக்கப்பட்ட அர்த்தங்கள் இருக்கலாம். மேலும், நமது ஒழுக்கக் கல்வித் திட்டம் குறுகிய ஒன்றல்ல, மாறாக மனித மனதின் அனைத்து செயல்பாடுகளையும் உள்ளடக்கியது என்பதை நான் சுட்டிக்காட்டுவேன். நமது புருஷார்த்தங்கள் ஒன்றல்ல, தர்மம், அர்த்த, காமம் மற்றும் மோட்சம் – அறம், பொருள், இன்பம், வீடு. இது வீட்டைப் பாதிக்கும் பாடங்களை உள்ளடக்கியது, மனிதனை ஒரு உணவுப் பொருளாகக் கையாளும் பாடங்கள், மனிதனை உடல் அரசியலில் ஒருவராகக் கையாளும் பாடங்கள், உலகில் இன்பத்தைத் தேடும் மனிதன் மற்றும் உலகின் கவண்கள் மற்றும் அம்புகளிலிருந்து ஓய்வு பெற முயலும் மனிதனை உள்ளடக்கியது. இந்த அறநெறிப் பாடப்புத்தகங்கள், ஒருவர் தந்தையாக இருந்தாலும் சரி, கணவராக இருந்தாலும் சரி, மகனாக இருந்தாலும் சரி, வணிகராக இருந்தாலும் சரி, அரசியல்வாதியாக இருந்தாலும் சரி, வெறும் இன்பம் தேடுபவராக இருந்தாலும் சரி, தெய்வீக மனிதராக இருந்தாலும் சரி, பயனுள்ள உண்மைகளைக் கொண்டுள்ளன. நமது புனிதக் குறளில் முப்பல் அறம், பொருள் மற்றும் இன்பம் ஆகியவை உள்ளன, மேலும் வீட்டின்பால் ஆகியவற்றைத் தவிர்க்கவில்லை. உண்மையில், இது மனிதனை ஒட்டுமொத்தமாகப் பயிற்றுவிப்பதற்கான ஒரு விரிவான திட்டமாகும், மேலும் மனிதனின் ஒரு பக்கம் மற்ற பக்கங்களை விட அதிக முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்படும் என்று யாரும் சொல்லத் தேவையில்லை. பழைய பியல் பள்ளி முறையைப் பற்றி இங்கே நான் ஒரு வார்த்தை கூறுவேன். இது குறிப்பிடப்படும் தருணத்தில், பேராசிரியர் ரெங்காச்சார்யா காதுகளைக் கிள்ளுவதையும், நமது ஆளுநர்களில் மிகவும் பிரபலமான சர் ஆர்தர் லாலி, மோசமான காற்றோட்டமான பள்ளி அறைகளைப் பற்றியும் நினைவுபடுத்துகிறார். ஆனால் பழைய பியல் பள்ளி முறையின் மறுமலர்ச்சியைப் பற்றி நாம் பேசுகிறோம், அதன் அனைத்து ஆட்சேபனைக்குரிய அம்சங்களையும் நாம் அவசியம் தக்க வைத்துக் கொள்ள வேண்டியதில்லை. நமது பழைய அமைப்புகள் மலிவானவையாகவும் பயனுள்ளதாகவும் இருந்தன, ஏழ்மையான குக்கிராமத்தால் கூட அதை வாங்க முடியும். ஆனால் நல்ல கட்டிடங்களும் நல்ல ஊதியம் பெறும் ஆசிரியர்களும் வேண்டுமென்றால், யாரும் அதை எதிர்க்க மாட்டார்கள். ஆனால் நான் குறிப்பிட விரும்புவது பழைய அமைப்பின் மீட்பின் அம்சங்களைத்தான். முதலில், பழைய ஆசிரியரிடம் ஒரு திறமையான மனிதர் இருந்தார். அவர் ஒரு அறிஞர் மற்றும் பண்டிதர், வாழ்நாள் முழுவதும் தனது தொழிலில் ஈடுபட்டிருந்தார். மேலும், நம்மிடம் உள்ள நூல்கள் மூலம் அவர் நல்ல ஒழுக்க போதனைகளை வழங்கினார். இதற்கு மாறாக, நம்மிடம் என்ன இருக்கிறது? நவீன கால தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியர்கள் பழைய ஆசிரியர்களுடன் எந்த வகையிலும் ஒப்பிடுகிறார்களா? அவர்கள் வாழ்க்கையில் தோல்வியுற்றவர்கள், இளம் வாழ்க்கையின் தலைவிதியைக் கையாளும் பணிக்கு மிகவும் தகுதியற்றவர்கள். அவற்றின் இடத்தில் என்ன வகையான பாடப்புத்தகங்கள் மாற்றப்பட்டுள்ளன. குதிரைகள் அண்டை (குதிரைகனைக்கின்றன) மற்றும் நரி ஊளையிடுகின்றன (நரி ஊளையிடுகின்றன) என்று கற்பிக்கப்படும் தொடர்ச்சியான வாசகர்கள், அவற்றில் அலிபாபா மற்றும் நாற்பது கொள்ளையர்களின் கதைகள் மற்றும் கரிவாய்வு பற்றிய கற்றறிந்த ஆவணங்கள் போன்றவை உள்ளன. இறுதியில் ஒரு சில பக்கங்கள் இணைக்கப்பட்டுள்ளன, அவற்றில் சில மட்டுமே, சில பழமொழிகள் மற்றும் வசனங்கள் இங்கிருந்து எடுக்கப்பட்டவை. செகந்திராபாத்தில் உள்ள ஒரு பெண்கள் பள்ளியை ஆய்வு செய்தபோது, குழந்தைகள் கீழ் வடிவங்களில் கற்றுக்கொண்ட வசனங்களை மறந்துவிட்டதைக் கண்டேன். அவர்கள் தங்கள் மனதில் நீடித்த இடத்தைப் பிடிக்கவில்லை.
எனது பரிந்துரைகள்:
1. அனைத்து தொடக்கப் பள்ளிகள் மற்றும் அதற்கு மேற்பட்ட பள்ளிகளுக்கும் பழைய வகை பண்டிதர்களைப் போன்ற ஆசிரியர்களைப் பெறுங்கள்.
2. ஒரு குறிப்பிட்ட நிலை வரை கல்வியை முற்றிலும் தாய்மொழியாக மாற்றுங்கள்.
3. பழைய பாடப்புத்தகங்களை* அனைத்து வெவ்வேறு வடிவங்களிலும் முழுமையாக அறிமுகப்படுத்துங்கள்.
4. கல்லூரி வகுப்புகளில் தாய்மொழியை மீண்டும் அறிமுகப்படுத்துங்கள்.1. Atticudi (ஆத்திசூடி) 108 lines.
2. Konraivendan (கொன்றைவேந்தன்) 91 lines.
3. Vetriverkai (வெற்றிவேற்கை) 131 lines.
4. Mudumolikkanchi (முதுமொழிக்காஞ்சி) 100 lines.
5. Ulakaniti (உலகநீதி பாட்டு) 13 verses.
6. Mudurai verses (மூதிரை பாட்டு) 30 verses.
7. Nalvali (நல்வழி) 40 verses.
8. Nanneri (நன்னெறி) 40 verses.
9. Innanarpadu(இன்னா நாற்பது) 40 verses.
10. Iniyavainarpdau (இனியவை நாற்பது) 40 verses.
11. Nitivenba (நீதிவெண்பா) 100 verses.
12. Nitinerivilakkam (நீதிநெறி விளக்கம்) 102 verses.
13. Tirikadugam (திரிகடுகம்) 100 verses.
14. Nanmanikkadigai (நான்மணிக்கடிகை) 101 verses.
15. Chirupanchamulam (சிறுபஞ்சமூலம்) 104 verses.
16. Eladi (ஏலாகி) 76 verses.
17. Aranerichcharam (அறநெறிச்சாரம்) 124 verses.
18. Acharakkovai (ஆசாரக்கோவை) 100 verses.
19. Palamoli (பழமொழி) 400 verses.
20. Naladiyar (நாலடியார்) 400 verses.
21. Tirukkural (திருக்குறள்) குறளடி 1330 -J. M. Nallaswami Pillai, B.A., B.L.
स्कूलों और कॉलेजों में नैतिक और स्थानीय भाषा की शिक्षा का प्रश्न आज की ज्वलंत समस्याओं में से एक बनता जा रहा है और यह खेदजनक है कि कुछ हालिया लेखक इस मामले में राजनीति का प्रवेश कराने का प्रयास कर रहे हैं। इस प्रश्न पर भी चर्चा हो रही है कि क्या हमारे स्कूली बच्चों में नैतिक शिक्षा का इतना अभाव है। मेरा मानना है कि यह उतनी संतोषजनक नहीं है जितनी होनी चाहिए; और कम से कम, कॉलेजों में स्थानीय भाषाओं और संस्कृत के व्यावहारिक उन्मूलन के बाद, हमारे युवाओं का भविष्य हमें बहुत चिंतित कर रहा है। वे पवित्र कुरल के कम से कम कुछ अध्याय पढ़ रहे थे, जो डॉ. जी. यू. पोप के अनुसार विश्व साहित्य में अद्वितीय पुस्तक है, लेकिन अब हमारे युवाओं के पास इस पुस्तक या इसके महान लेखक का नाम जानने का कोई अवसर नहीं है। जो लोग मौजूदा हालात के लिए उपाय सुझाते हैं, वे तमाम तरह की नैतिक पाठ्य पुस्तकों के संकलन और प्रकाशन का सुझाव देते हैं, लेकिन इनमें से कोई भी पुस्तक वास्तव में संतोषजनक नहीं होगी। इसके अलावा, नैतिक शिक्षा के उपयोगी होने के लिए शुरुआत से ही शुरुआत करनी होगी। मैं तो यह मानता हूँ कि स्थानीय शिक्षा की पुरानी प्रणाली में हमें एक ठोस नैतिक शिक्षा की पूरी गारंटी है। उदाहरण के लिए, तमिल में हमारे पास अत्तिकुडी से शुरू होकर पवित्र कुरल पर समाप्त होने वाली पाठ्य पुस्तकों की एक क्रमबद्ध श्रृंखला है, जो युवावस्था और किशोरावस्था की सभी अवस्थाओं में मनुष्यों की शिक्षा के लिए अनुकूलित हैं; जैसे ही बच्चे अपने शब्दों की वर्तनी सीखना शुरू करते हैं, उन्हें अत्तिकुडी दी जाती है और हमारे पास दो या तीन शब्दों के छोटे सूत्र वाक्य होते हैं, जिनमें से प्रत्येक में दो या तीन अक्षर होते हैं, जिन्हें कंठस्थ कर लिया जाता है और आसानी से याद किया जा सकता है। और यहाँ मुझे युवाओं की आँखों और हाथों को प्रशिक्षित करके शिक्षण की नई प्रणाली पर ध्यान देना चाहिए। पुरानी प्रणाली में युवाओं को कुछ सूत्र कंठस्थ कराने होते थे। और मैं विद्वान अध्यक्ष महोदय से, जो एक विशेषज्ञ हैं, अनुरोध करूँगा कि दोनों में से कौन सी प्रणाली अच्छी है। आधुनिक प्रणाली में कुछ उपयोग हो सकता है लेकिन जहां तक उनके उद्देश्य की बात है तो पुरानी प्रणाली अच्छी थी। हम छोटे बच्चों को नैतिक सत्य नहीं समझा सकते और उन्हें चीजों के कारण और उद्देश्य के बारे में नहीं बता सकते। प्रयोग की जाने वाली पहली क्षमता स्मृति की क्षमता है। उन्हें विभिन्न इंद्रियों के माध्यम से प्राप्त तथ्यों और निष्कर्षों को याद रखना चाहिए और यह पर्याप्त समय होगा जब उन्हें अंतर और समानता की भावना का प्रयोग करने की आवश्यकता होगी। ये नैतिक सूत्र युवाओं के दिमाग में शुरू से ही अमिट रूप से संग्रहीत होते हैं और धीरे-धीरे उनके दिमाग में काम करते हैं क्योंकि वे समय-समय पर विकसित होते हैं और पूरी ताकत और अर्थ ठीक समय पर एकत्रित होते हैं। इन नैतिक सूत्रों में संग्रहीत ज्ञान की मात्रा है जितना अधिक आप उन पर सोचते हैं, उतना ही अधिक प्रकाश किसी की दृष्टि पर पड़ता है। मैंने विद्वान श्रोताओं को हमारी दादी माँ औवाई के प्रत्येक सूत्र, जैसे கண்டொன்று சொல்லேல், आदि पर एक-दो घंटे तक व्याख्यान दिया है, और तब भी उनमें छिपे अर्थ हो सकते हैं जिन्हें मैं समझ नहीं पाया हूँ। और वहाँ मैं यह बताना चाहूँगा कि नैतिक शिक्षा की हमारी योजना संकीर्ण नहीं है, बल्कि मानव मन की सभी गतिविधियों को समाहित करती है। हमारे पुरुषार्थ एक नहीं, बल्कि चार हैं, धर्म, अर्थ, काम और मोक्ष – அறம், பொருள், இன்பம், வீடு। इसमें घर से जुड़े विषयों, रोटी कमाने वाले के रूप में मनुष्य, राजनीति के एक अंग के रूप में मनुष्य, संसार में सुख चाहने वाले मनुष्य और संसार के बंधनों और तीरों से निवृत्त होने के इच्छुक मनुष्य से संबंधित विषयों का समावेश है। इन नैतिक पाठ्य पुस्तकों में ऐसे सत्य समाहित हैं जो सभी के लिए उपयोगी हैं, चाहे कोई पिता हो, पति हो या पुत्र, चाहे कोई व्यापारी हो या राजनीतिज्ञ, चाहे कोई केवल सुख चाहने वाला हो या ईश्वरीय व्यक्ति। जैसा कि सभी जानते हैं, हमारे पवित्र कुरल में मुप्पल அறம், பொருள் और இன்பம் शामिल हैं और வீட்டின்பால் को नहीं छोड़ा गया है। वास्तव में, यह समग्र रूप से मनुष्य को शिक्षित करने की एक सर्वांगीण योजना है और किसी को भी इस पर यह कहने की आवश्यकता नहीं है कि मनुष्य के एक पक्ष को अन्य पक्षों की तुलना में अधिक महत्व दिया जाएगा। और यहाँ मैं पुरानी पाइल स्कूल प्रणाली के लिए एक शब्द कहना चाहूँगा। और जैसे ही इसका उल्लेख होता है, प्रो. रेंगाचार्य को कान की सिकाई और हमारे सबसे लोकप्रिय राज्यपालों, महामहिम सर आर्थर लॉली, के खराब हवादार स्कूल के कमरों की याद आती है। लेकिन जब हम पुरानी पाइल स्कूल प्रणाली के पुनरुद्धार की बात करते हैं, तो यह आवश्यक नहीं है कि हम इसकी सभी आपत्तिजनक विशेषताओं को बरकरार रखें। हमारी पुरानी प्रणाली सस्ती और प्रभावी थी और सबसे गरीब गाँव भी इसे वहन कर सकता था। लेकिन अगर आप अच्छी इमारतें और अच्छे वेतन वाले शिक्षक चाहते हैं, तो किसी को कोई आपत्ति नहीं होगी। लेकिन मैं पुरानी प्रणाली की कुछ सकारात्मक विशेषताओं का उल्लेख करना चाहता हूँ। सबसे पहले, पुराने शिक्षक के रूप में हमारे पास एक कुशल व्यक्ति था। वह एक विद्वान और पंडित थे और जीवन भर अपने पेशे से जुड़े रहे। और उन्होंने हमारे पास मौजूद ग्रंथों के माध्यम से अच्छी नैतिक शिक्षा दी। इसके विपरीत, हमारे पास क्या है? हो सकता है आधुनिक प्राथमिक विद्यालय के शिक्षक किसी भी तरह से पुराने शिक्षकों से तुलना कर सकते हैं? वे जीवन में असफल हैं और नौनिहालों के भविष्य को संभालने के लिए बिल्कुल भी तैयार नहीं हैं। और उनकी जगह किस तरह की पाठ्यपुस्तकें आ गई हैं। पाठकों की एक श्रृंखला जिसमें सिखाया जाता है कि घोड़े हिनहिनाते हैं (குதிரைகனைக்கின்றது) और गीदड़ चिल्लाते हैं (நரி ஊளையிடுகின்றது) और जिसमें अलीबाबा और चालीस लुटेरों की कहानियाँ, और கரிவாய்வு आदि पर विद्वत्तापूर्ण शोधपत्र शामिल हैं। और अंत में कुछ पृष्ठ जोड़े गए हैं, जिनमें से कुछ में ही इधर-उधर से चुनी हुई कुछ सूक्तियाँ और श्लोक दिए गए हैं। और सिकंदराबाद के एक बालिका विद्यालय का निरीक्षण करते समय मैंने पाया कि बच्चे निम्न रूपों में सीखे गए श्लोक भूल गए थे। उन्होंने उनके मन में कोई स्थायी छाप नहीं छोड़ी।
मेरे सुझाव ये होंगे:
1. सभी प्राथमिक विद्यालयों और उससे ऊपर के विद्यालयों में पुराने प्रकार के पंडित शिक्षक नियुक्त करें।
2. एक निश्चित स्तर तक शिक्षा को पूरी तरह से स्थानीय भाषा में ही रखें।
3. पुरानी पाठ्य पुस्तकों* को सभी विभिन्न रूपों में पूर्ण रूप से लागू करें।
4. महाविद्यालय की कक्षाओं में स्थानीय भाषा को पुनः शामिल करें।1. Atticudi (ஆத்திசூடி) 108 lines.
2. Konraivendan (கொன்றைவேந்தன்) 91 lines.
3. Vetriverkai (வெற்றிவேற்கை) 131 lines.
4. Mudumolikkanchi (முதுமொழிக்காஞ்சி) 100 lines.
5. Ulakaniti (உலகநீதி பாட்டு) 13 verses.
6. Mudurai verses (மூதிரை பாட்டு) 30 verses.
7. Nalvali (நல்வழி) 40 verses.
8. Nanneri (நன்னெறி) 40 verses.
9. Innanarpadu(இன்னா நாற்பது) 40 verses.
10. Iniyavainarpdau (இனியவை நாற்பது) 40 verses.
11. Nitivenba (நீதிவெண்பா) 100 verses.
12. Nitinerivilakkam (நீதிநெறி விளக்கம்) 102 verses.
13. Tirikadugam (திரிகடுகம்) 100 verses.
14. Nanmanikkadigai (நான்மணிக்கடிகை) 101 verses.
15. Chirupanchamulam (சிறுபஞ்சமூலம்) 104 verses.
16. Eladi (ஏலாகி) 76 verses.
17. Aranerichcharam (அறநெறிச்சாரம்) 124 verses.
18. Acharakkovai (ஆசாரக்கோவை) 100 verses.
19. Palamoli (பழமொழி) 400 verses.
20. Naladiyar (நாலடியார்) 400 verses.
21. Tirukkural (திருக்குறள்) குறளடி 1330 The question of Moral and Vernacular instructions in Schools and Colleges is first becoming one of the raging problems of the day and it was to be regretted that some recent writers are trying to introduce politics into the matter. The question is also being discussed whether our school-going children are so very wanting in moral education. I for one think that it is not satisfactory as it should be; and at any rate, after the practical abolition of the Vernaculars and Sanskrit in the colleges, the future of our young men is one to cause us great anxiety. They were studying at least a few chapters of the Sacred Kural, a book unparalleled in the literature of the world as Dr. G. U. Pope said, but no more have our young men any chance of learning the name of this book or of its great author. People who propose remedies for the existing state of things suggest the compilation and introduction of all sorts of moral text-books but none of these books would really be satisfactory. Besides, moral instruction to be useful must begin from the very beginning. I for one, apt to think that in the old system of Vernacular education we have every guarantee of a sound moral education. We have for instance in Tamil a graduated series of text books beginning with Atticudi and ending with the Sacred Kural which are adapted for the instruction of human beings in all stages of youth and adolescence; as soon as children have begun to spell their words, Atticudi is handed to them and we have short aphoristic sentences of 2 or 3 words and each consisting of 2 or 3 letters, which are committed to memory and are easily remembered. And here I must notice the new system of teaching by training the eye and hand of the young. The old system consisted in making the young commit certain aphorisms to memory. And I would appeal to the learned Chairman who is an expert as to which of the two systems is good. There may be some use in the modern system but so far as the purpose for which they are intended the old system was good. We cannot demonstrate moral truths to little children and tell them about the why and wherefore of things. The first faculty to be exercised is the faculty of memory. They must remember the facts and inferences which they receive through the different senses and it will be time enough when they need to exercise their sense of difference and sense of similarity. These moral aphorisms early stored indelibly in the minds of the young slowly work up their minds as they develop from time to time and the full force and meaning is gathered just at the nick of time. These moral aphorisms contain an amount of stored up wisdom the more and more you think on them, the greater is the light that dawns on one’s vision. I have lectured to learned audience for an hour or two on each of our grand old mother Auvai’s aphorisms like கண்டொன்று சொல்லேல், & c., and even then there may be hidden meanings which I have not been able to grasp. And there I would point out that our scheme of moral instruction is not a narrow one but embraces all the activities of the human mind. Our Purushartams are not one but four, Dharma, Artha, Kama and Moksha – அறம், பொருள், இன்பம், வீடு. It embraces subjects affecting the home, subjects dealing with man as a bread-winner, man as one of the body-politic, the man who seeks pleasure in the world and the man who seeks to retire from the slings and arrows of the world. These moral text books contain truths which are useful whether one is a father or a husband or a son, whether one is a merchant or a politician, whether one is a mere pleasure seeker or a godly person. Our Sacred Kural as everyone knows contains Muppal அறம், பொருள் and இன்பம் and does not omit வீட்டின்பால். It is in fact, an all comprehensive scheme of educating man as a whole and no one need say at it as though that one side of man would be given greater prominence than the other sides. And here I would put in a word for the old pial school system. And the moment this is mentioned, Prof. Rengacharya is reminded of the pinching of the ears and His Excellency Sir Arthur Lawley, the most popular of our Governors, of the ill ventilated school rooms. But we speak of the revival of the old pial school system we need not necessarily retain all its objectionable features. Our old systems was cheap and effective and the poorest hamlet could afford one. But if you want to have good buildings and well-paid teachers, no one would object. But it is to the redeeming features of the old system that I wish to refer. In the first place that in the old teacher we had an efficient man. He was a Scholar and Pandit and was wedded to his profession all through life. And he imparted sound moral instruction by means of the texts we possess. As against this, what do we have? Can the modern day elementary school teachers compare in any way with the old set? They are failures in life and most ill-equipped for the task of handling the fate of young lives. And what sort of text books have been substituted in their place. A series of readers in which, one is taught that horses neigh (குதிரைகனைக்கின்றது) and jackals howl (நரி ஊளையிடுகின்றது) and in which are comprised stories of Alibaba and the forty robbers, and learned papers on கரிவாய்வு etc. And at the end are appended a few pages, only a few in which, a few aphorisms and verses picked from here and there are given. And in examining a girl school at Secunderabad I found that the children had forgotten the verses learned in lower forms. They took no lasting hold in their minds.
My suggestions would be:
1. Get teachers of the old type of Pandits for all the elementary schools and upwards.
2. Make the education a purely vernacular one up to a certain stage.
3. Introduce the old text books* in full in all the different forms.
4. Re-introduce vernacular into the college classes.1. Atticudi (ஆத்திசூடி) 108 lines.
2. Konraivendan (கொன்றைவேந்தன்) 91 lines.
3. Vetriverkai (வெற்றிவேற்கை) 131 lines.
4. Mudumolikkanchi (முதுமொழிக்காஞ்சி) 100 lines.
5. Ulakaniti (உலகநீதி பாட்டு) 13 verses.
6. Mudurai verses (மூதிரை பாட்டு) 30 verses.
7. Nalvali (நல்வழி) 40 verses.
8. Nanneri (நன்னெறி) 40 verses.
9. Innanarpadu(இன்னா நாற்பது) 40 verses.
10. Iniyavainarpdau (இனியவை நாற்பது) 40 verses.
11. Nitivenba (நீதிவெண்பா) 100 verses.
12. Nitinerivilakkam (நீதிநெறி விளக்கம்) 102 verses.
13. Tirikadugam (திரிகடுகம்) 100 verses.
14. Nanmanikkadigai (நான்மணிக்கடிகை) 101 verses.
15. Chirupanchamulam (சிறுபஞ்சமூலம்) 104 verses.
16. Eladi (ஏலாகி) 76 verses.
17. Aranerichcharam (அறநெறிச்சாரம்) 124 verses.
18. Acharakkovai (ஆசாரக்கோவை) 100 verses.
19. Palamoli (பழமொழி) 400 verses.
20. Naladiyar (நாலடியார்) 400 verses.
21. Tirukkural (திருக்குறள்) குறளடி 1330 -J. M. Nallaswami Pillai, B.A., B.L.
La question de l’enseignement moral et vernaculaire dans les écoles et les collèges est devenue l’un des problèmes les plus brûlants du moment, et il est regrettable que certains auteurs récents tentent d’introduire la politique dans ce sujet. On se demande également si nos enfants scolarisés manquent autant d’éducation morale. Personnellement, je pense que ce n’est pas aussi satisfaisant qu’il devrait l’être ; et de toute façon, après l’abolition pratique des langues vernaculaires et du sanskrit dans les collèges, l’avenir de nos jeunes gens est source de grandes inquiétudes. Ils étudiaient au moins quelques chapitres du Sacred Kural, un livre sans équivalent dans la littérature mondiale, comme l’a dit le Dr G. U. Pope, mais nos jeunes gens n’ont plus aucune chance d’apprendre le nom de ce livre ni celui de son grand auteur. Ceux qui proposent des solutions à la situation actuelle suggèrent la compilation et l’introduction de toutes sortes de manuels de morale, mais aucun de ces ouvrages ne serait réellement satisfaisant. De plus, pour être utile, l’instruction morale doit commencer dès le début. Personnellement, je suis enclin à penser que l’ancien système d’éducation vernaculaire offre toutes les garanties d’une éducation morale solide. Par exemple, nous disposons en tamoul d’une série progressive de manuels, commençant par l’Atticudi et se terminant par le Kural sacré, adaptés à l’instruction des êtres humains à tous les stades de la jeunesse et de l’adolescence. Dès que les enfants commencent à épeler leurs mots, on leur tend l’Atticudi et on obtient de courtes phrases aphoristiques de deux ou trois mots, chacune composée de deux ou trois lettres, qui sont mémorisées et faciles à retenir. Je tiens à souligner ici le nouveau système d’enseignement qui consiste à former l’œil et la main des jeunes. L’ancien système consistait à leur apprendre certains aphorismes par cœur. Je m’adresse donc au savant président, expert, pour savoir lequel des deux systèmes est le plus efficace. Le système moderne peut avoir une certaine utilité, mais, pour ce qui est de son objectif, l’ancien système était bon. On ne peut pas démontrer des vérités morales aux jeunes enfants et leur expliquer le pourquoi et le comment des choses. La première faculté à exercer est la mémoire. Ils doivent se souvenir des faits et des déductions qu’ils reçoivent par leurs différents sens, et le moment sera venu d’exercer leur sens des différences et des similitudes. Ces aphorismes moraux, ancrés très tôt dans l’esprit des jeunes, se développent progressivement, et leur force et leur sens se révèlent pleinement au moment opportun. Ces aphorismes moraux recèlent une sagesse accumulée : plus on y réfléchit, plus la lumière qui illumine notre vision s’accroît. J’ai donné des conférences d’une heure ou deux à un auditoire érudit sur chacun des aphorismes de notre grand-mère Auvai, comme கண்டொன்று சொல்லேல், etc., et même là, il peut y avoir des significations cachées que je n’ai pas réussi à saisir. Je tiens à souligner ici que notre système d’instruction morale n’est pas restreint, mais englobe toutes les activités de l’esprit humain. Nos Purushartams ne sont pas un, mais quatre : Dharma, Artha, Kama et Moksha – அறம், பொருள், இன்பம், வீடு. Il aborde des sujets touchant le foyer, l’homme en tant que soutien de famille, l’homme en tant qu’acteur du monde, l’homme en quête de plaisirs et celui qui cherche à se soustraire aux aléas du monde. Ces manuels moraux contiennent des vérités utiles, que l’on soit père, mari ou fils, commerçant ou homme politique, simple hédoniste ou homme pieux. Notre Kural sacré, comme chacun sait, contient Muppal அறம், பொருள் et இன்பம், sans oublier வீட்டின்பால். Il s’agit en réalité d’un système global d’éducation de l’homme dans sa globalité, et nul n’a besoin de le dire comme si une facette de l’homme était privilégiée. Et ici, je voudrais dire un mot en faveur de l’ancien système d’école pial. Dès que l’on évoque ce sujet, le professeur Rengacharya se souvient des pincements d’oreilles et Son Excellence Sir Arthur Lawley, le plus populaire de nos gouverneurs, des salles de classe mal aérées. Mais si l’on parle de la renaissance de l’ancien système d’école pial, il n’est pas nécessaire d’en conserver tous les défauts. Nos anciens systèmes étaient bon marché et efficaces, et le village le plus pauvre pouvait s’en offrir un. Mais si l’on souhaite de bons bâtiments et des enseignants bien rémunérés, personne ne s’y opposera. Mais c’est aux qualités rédemptrices de l’ancien système que je souhaite évoquer. En premier lieu, nous avions en l’ancien professeur un homme efficace. C’était un érudit et un pandit, attaché à sa profession toute sa vie. Il dispensait un enseignement moral solide grâce aux textes que nous possédons. Face à cela, qu’avons-nous ? Les enseignants du primaire d’aujourd’hui peuvent-ils se comparer à leurs prédécesseurs ? Ce sont des ratés et ils sont très mal préparés à gérer le destin des jeunes. Et quels manuels scolaires leur ont été substitués ? Une série de livres de lecture où l’on apprend le hennissement des chevaux (குதிரைகனைக்கின்றது) et le hurlement des chacals (நரி ஊளையிடுகின்றது), et qui comprend des histoires d’Alibaba et des quarante brigands, ainsi que des articles savants sur கரிவாய்வு, etc. À la fin, quelques pages seulement contiennent quelques aphorismes et vers choisis ici et là. En examinant une école de filles à Secunderabad, j’ai constaté que les enfants avaient oublié les vers appris en primaire. Ils n’ont pas eu de prise durable dans leur esprit.
Mes suggestions seraient :
1. Obtenir des enseignants de l'ancien type de Pandits dans toutes les écoles élémentaires et supérieures.
2. Rendre l'enseignement purement vernaculaire jusqu'à un certain niveau.
3. Introduire les anciens manuels scolaires* dans leur intégralité, sous toutes leurs formes.
4. Réintroduire la langue vernaculaire dans les cours universitaires.1. Atticudi (ஆத்திசூடி) 108 lines.
2. Konraivendan (கொன்றைவேந்தன்) 91 lines.
3. Vetriverkai (வெற்றிவேற்கை) 131 lines.
4. Mudumolikkanchi (முதுமொழிக்காஞ்சி) 100 lines.
5. Ulakaniti (உலகநீதி பாட்டு) 13 verses.
6. Mudurai verses (மூதிரை பாட்டு) 30 verses.
7. Nalvali (நல்வழி) 40 verses.
8. Nanneri (நன்னெறி) 40 verses.
9. Innanarpadu(இன்னா நாற்பது) 40 verses.
10. Iniyavainarpdau (இனியவை நாற்பது) 40 verses.
11. Nitivenba (நீதிவெண்பா) 100 verses.
12. Nitinerivilakkam (நீதிநெறி விளக்கம்) 102 verses.
13. Tirikadugam (திரிகடுகம்) 100 verses.
14. Nanmanikkadigai (நான்மணிக்கடிகை) 101 verses.
15. Chirupanchamulam (சிறுபஞ்சமூலம்) 104 verses.
16. Eladi (ஏலாகி) 76 verses.
17. Aranerichcharam (அறநெறிச்சாரம்) 124 verses.
18. Acharakkovai (ஆசாரக்கோவை) 100 verses.
19. Palamoli (பழமொழி) 400 verses.
20. Naladiyar (நாலடியார்) 400 verses.
21. Tirukkural (திருக்குறள்) குறளடி 1330 -J. M. Nallaswami Pillai, B.A., B.L.
La cuestión de la instrucción moral y vernácula en escuelas y universidades se ha convertido en uno de los problemas más urgentes del momento, y es lamentable que algunos escritores recientes intenten introducir la política en este tema. También se pregunta si nuestros escolares carecen de educación moral. Personalmente, creo que no es tan satisfactoria como debería ser; y, en cualquier caso, tras la práctica abolición de las lenguas vernáculas y el sánscrito en las universidades, el futuro de nuestros jóvenes es motivo de gran preocupación. Estudiaron al menos algunos capítulos del Sagrado Kural, un libro sin parangón en la literatura mundial, como ha dicho el Dr. G. U. Pope, pero nuestros jóvenes ya no tienen la oportunidad de aprender el nombre de este libro ni el de su gran autor. Quienes proponen soluciones a la situación actual sugieren la compilación e introducción de todo tipo de libros de texto morales, pero ninguna de estas obras sería realmente satisfactoria. Además, para ser útil, la instrucción moral debe comenzar desde el principio. Personalmente, me inclino a pensar que el antiguo sistema de educación vernácula ofrece todas las garantías de una sólida educación moral. Por ejemplo, en tamil tenemos una serie progresiva de libros de texto, comenzando con el Atticudi y terminando con el Sagrado Kural, adecuados para la instrucción de seres humanos en todas las etapas de la juventud y la adolescencia. Tan pronto como los niños empiezan a deletrear sus palabras, se les entrega el Atticudi y se les dan breves frases aforísticas de dos o tres palabras, cada una compuesta de dos o tres letras, que se memorizan y recuerdan fácilmente. Deseo destacar aquí el nuevo sistema de enseñanza que consiste en entrenar la vista y la mano de los jóvenes. El antiguo sistema consistía en enseñarles ciertos aforismos de memoria. Por lo tanto, me dirijo al erudito presidente, un experto, para saber cuál de los dos sistemas es más efectivo. El sistema moderno puede tener cierta utilidad, pero, en cuanto a su propósito, el antiguo era bueno. Las verdades morales no pueden demostrarse a los niños pequeños ni explicarles el porqué de las cosas. La primera facultad que deben ejercitar es la memoria. Deben recordar los hechos y las inferencias que reciben a través de sus diversos sentidos, y llegará el momento de ejercitar su sentido de las diferencias y las semejanzas. Estos aforismos morales, arraigados en la mente de los jóvenes desde una edad muy temprana, se desarrollan gradualmente, y su fuerza y significado se revelan plenamente en el momento oportuno. Estos aforismos morales contienen sabiduría acumulada: cuanto más se reflexiona sobre ellos, más brillante es la luz que ilumina nuestra visión. He impartido conferencias de una o dos horas a un público erudito sobre cada uno de los aforismos de nuestra abuela Auvai, como கண்டொன்று சொல்லேல், etc., e incluso entonces puede haber significados ocultos que no he logrado captar. Deseo enfatizar aquí que nuestro sistema de instrucción moral no es restringido, sino que abarca todas las actividades de la mente humana. Nuestros Purushartams no son uno, sino cuatro: Dharma, Artha, Kama y Moksha: அறம், பொருள், இன்பம், வீடு. Trata temas relacionados con el hogar, el hombre como sustentador de la familia, el hombre como participante en el mundo, el hombre en busca del placer y el hombre que busca escapar de los caprichos del mundo. Estos manuales morales contienen verdades útiles, ya sea padre, esposo o hijo, comerciante o político, un simple hedonista o un hombre piadoso. Nuestro sagrado Kural, como es bien sabido, contiene Muppal அறம், பொருள் y இன்பம், sin olvidar la வீட்டின்பால். En realidad, es un sistema integral de educación integral del hombre, y nadie necesita decir esto como si se privilegiara una faceta del hombre. Y aquí quisiera decir algo a favor del antiguo sistema de escuelas Pial. Tan pronto como se menciona este tema, el profesor Rengacharya recuerda los pellizcos de oídos y a Su Excelencia Sir Arthur Lawley, el más popular de nuestros directores, las aulas mal ventiladas. Pero si hablamos del resurgimiento del antiguo sistema escolar Pial, no es necesario conservar todos sus defectos. Nuestros antiguos sistemas eran económicos y eficientes, y hasta el pueblo más pobre podía permitírselo. Pero si se desean buenos edificios y profesores bien pagados, nadie objetará. Pero son las cualidades positivas del antiguo sistema las que deseo analizar. En primer lugar, teníamos en el antiguo maestro a un hombre eficiente. Era un erudito y un erudito, dedicado a su profesión toda su vida. Impartió una sólida instrucción moral a través de los textos que poseemos. Ante esto, ¿qué tenemos? ¿Se comparan los maestros de primaria modernos con los antiguos? Son unos fracasados en la vida y están muy mal preparados para gestionar el destino de los jóvenes. ¿Y qué tipo de libros de texto se han usado para reemplazarlos? Una serie de lecturas donde se enseña que los caballos relinchan (குதிரைகனைக்கின்றது) y los chacales aúllan (நரி ஊளையிடுகின்றது), y que incluye historias de Alibaba y los cuarenta ladrones, además de escritos eruditos sobre la கரிவாய்வு, etc. Al final se adjuntan algunas páginas, solo unas pocas, donde se citan algunos aforismos y versos escogidos de aquí y de allá. Al examinar una escuela de niñas en Secunderabad, descubrí que las niñas habían olvidado los versos aprendidos en los cursos inferiores. No se arraigaron en sus mentes.
Mis sugerencias serían:
1. Reclutar profesores del antiguo tipo de pandits en todas las escuelas primarias y superiores.
2. Implantar la enseñanza en lengua vernácula hasta cierto nivel.
3. Introducir los libros de texto antiguos* en su totalidad, en todas sus formas.
4. Reintroducir la lengua vernácula en los cursos universitarios.1. Atticudi (ஆத்திசூடி) 108 lines.
2. Konraivendan (கொன்றைவேந்தன்) 91 lines.
3. Vetriverkai (வெற்றிவேற்கை) 131 lines.
4. Mudumolikkanchi (முதுமொழிக்காஞ்சி) 100 lines.
5. Ulakaniti (உலகநீதி பாட்டு) 13 verses.
6. Mudurai verses (மூதிரை பாட்டு) 30 verses.
7. Nalvali (நல்வழி) 40 verses.
8. Nanneri (நன்னெறி) 40 verses.
9. Innanarpadu(இன்னா நாற்பது) 40 verses.
10. Iniyavainarpdau (இனியவை நாற்பது) 40 verses.
11. Nitivenba (நீதிவெண்பா) 100 verses.
12. Nitinerivilakkam (நீதிநெறி விளக்கம்) 102 verses.
13. Tirikadugam (திரிகடுகம்) 100 verses.
14. Nanmanikkadigai (நான்மணிக்கடிகை) 101 verses.
15. Chirupanchamulam (சிறுபஞ்சமூலம்) 104 verses.
16. Eladi (ஏலாகி) 76 verses.
17. Aranerichcharam (அறநெறிச்சாரம்) 124 verses.
18. Acharakkovai (ஆசாரக்கோவை) 100 verses.
19. Palamoli (பழமொழி) 400 verses.
20. Naladiyar (நாலடியார்) 400 verses.
21. Tirukkural (திருக்குறள்) குறளடி 1330 -J. M. Nallaswami Pillai, B.A., B.L.
Source : Shaivam.org